στην ταινία «A Hero» του 2019, ο Asghar Farhadi ασχολείται με την κοινωνική ασυμβατότητα, δηλαδή το ένα και μοναδικό σοβαρό θέμα, του πώς να ζούμε μαζί σε μια κοινωνία
η κοινωνία με τη στενή έννοια, οι ανθρώπινες σχέσεις, αυτό τον καίει
οι απρόβλεπτες εξελίξεις ανάμεσα σε ανθρώπους, η απελπισμένη προσπάθειά τους να απαντήσουν το ερώτημα «τι συνέβη;». Εκεί εντοπίζονται, περιγράφονται καθαρά τα κουσούρια των υποκειμένων
που εν ειρήνη θάβονται και αρκεί μια κακοτοπιά για να φανούν οι ρήξεις. Μ΄ αρέσει ο τρόπος που δείχνει τα κουσούρια, χωρίς πάθος
εννοώ σαν να πρόκειται για πρόβλημα δομής, ένας μαθηματικός ή γεωμετρικός γρίφος. Όμως οι παράμετροι είναι από άλλα πεδία, που δεν αναπαριστώνται συμβολικά: ψυχολογικό, ηθικό, και λοιπές κοινωνικές δυνάμεις
χωρίς να χαρακτηρίζει κάποιον κακό επειδή για παράδειγμα χτυπάει τη γυναίκα του. Στο επόμενο πλάνο του δίνει άφεση
σαν να δείχνει την φυσική ιστορία της κοινωνίας
το κακό με το καλό εναλλάσσονται
και πάντα φταίνε οι νόμοι
δεν έχουν ονομαστική αξία, είναι κοινωνικές κυματομορφές
οι νόμοι υποχρεώνουν σε ένα κρεσέντο προσωπικών κρίσεων, αναγκάζοντας τα υποκείμενα να εκφέρουν αξιολογικές κρίσεις αδιάκοπα σχεδόν. O καθημερινός λόγος είναι κατάστικτος απο τέτοιες κρίσεις, κάθε στιγμή δικαστήριο
(στην άλλη του ταινία, About Elly, του 2009, τα άτομα που νοικιάζουν ένα εξοχικό για τις καλοκαιρινές διακοπές, είναι μια παρέα παλιών συμφοιτητών της Νομικής)
σαν η ζωή να είναι κβαντική αλλά οι κρίσεις με τις οποίες οδηγεί ο άνθρωπος τη ζωή του να απαντώνται σε ένα δισδιάστατο πεδίο της κλασικής φυσικής
πρέπει συνεχώς να αναφέρουν τις συντεταγμένες τους, να δικαιολογούν την κρίση και τη στάση τους
οι συνθήκες των σχέσεων παραγνωρίζονται, δεν ενδιαφέρουν, αποτυπώνονται σαν ένας λαβύρινθος όπου καμιά σχέση δεν στέκεται, κι ας έχει ο άνθρωπος κάθε καλή προαίρεση
η Οδύσσεια του ήρωα είναι τα επιτόπια δικαστήρια που στήνονται σε κάθε διάβημά του. Λες και διακυβεύεται η υπόστασή τους αν δεν σταθούν απέναντί του, αν δεν εκφέρουν κρίση για τα πάντα, γι΄ αυτό και η έντονη αίσθηση της παρουσίας του Νόμου, σαν να είναι όλοι τους, κριτές και κρινόμενοι, δεμένοι πάνω στο Νόμο με δεκάδες αόρατα νήματα. Το σύνθημα για τη συγκρότηση του Λαϊκού δικαστηρίου είναι το αρχικό παράπτωμα του Ήρωα. Από κει και πέρα έχουν όλοι δικαίωμα, για να μην πω υποχρέωση, να τον δικάζουν
άπαξ και συλληφθεί κάποιος/κάτι μέσα στη διαδικασία του Νόμου λειτουργεί πια ως εξάρτημα της μηχανής του. Η θέση του ήρωα, ίδια με αυτή του Γιόζεφ Κ. στη Δίκη του Κάφκα
δεν ξέρω αν το σκυμμένο κεφάλι του πρωταγωνιστή μπροστά στο Νόμο είναι αναφορά στο μοτίβο με τα σκυμμένα κεφάλια στον Κάφκα
ο εφιάλτης είναι οι άλλοι που συγκροτήθηκαν μέσω του Νόμου, χωρίς αντίσταση. Ο Νόμος είναι οι Άλλοι, όπως η Εξουσία είμαστε Όλοι
και είναι απολύτως φυσικό ο Ήρωας να ξεκινάει την περιπλάνησή του από τη φυλακή για να καταλήξει στη φυλακή
.
Το φλανεταριατο 