ΠΡΟΣΩΠΑ
Ζιλ Ντελέζ
Η Διαφορά
Η Επανάληψη
Αλίκη
Αντονίνο (Antonin Artaud)
Χορός
Μια φωνή
Η Μεταφυσική
Ζοζεφίνα (Η Βασίλισσα των ποντικιών)
Ο από μηχανής Ταχυδρόμος
…
Τρεις χτύποι στην πόρτα του δωματίου του Ντελέζ
ο οποίος, ξαπλωμένος και χαύνος, ρεμβάζει.
Μπαίνουν Η Διαφορά και Η Επανάληψη.
Ζιλ Ντελέζ: Α… bah! Τί έκπληξη! … Ποιος σας άνοιξε;
Η Επανάληψη και Η Διαφορά: (με μια φωνή) Η Αλίκη.
Ζιλ Ντελέζ: Ποια είναι αυτή;
Η Διαφορά: Δεν ξέρω, πρώτη φορά την βλέπω εδώ. Μια μικρή νοστιμούλα.
Η Επανάληψη: Γραμματέας σας;
Ζιλ Ντελέζ: Δεν είχα ποτέ γραμματέα.
Από την ανοιχτή πόρτα μπαίνει η Αλίκη κρατώντας
ένα δίσκο με δύο parfait martinique. Tα προσφέρει στις
επισκέπτριες με μια χαριτωμένη υπόκλιση.
Ζιλ Ντελέζ: Αντονίνο, θα μου φέρεις μια ζεστή σοκολάτα με λίγο ρούμι;
Αλίκη: Βεβαίως κύριε Ζιλ. Και δύο marrons glacés όπως πάντα;
Ζιλ Ντελέζ: Όχι απόψε Αντονίνο. Απόψε ο νους μου πτηνούται. Καλύτερα να τα αποφύγω, να μην βαρύνω.
Η Αλίκη, η οποία στο μεταξύ έχει μεγαλώσει σε μέγεθος,
μαζεύει τα άδεια ποτήρια του απογεύματος και στη συνέχεια
βγαίνει σκύβοντας από το παράθυρο για να φέρει την
σοκολάτα στον Ντελέζ.
Η Επανάληψη: (βλέπει ένα γραπτό πάνω στο στήθος του Ντελέζ ) Τι γράφετε μετρ;
Ζιλ Ντελέζ: Δεν γράφω πια. Μουτζουρώνω.
Η Επανάληψη: Για να δούμε τι ωραία πράγματα φτιάξατε. (Ο Ντελέζ της δίνει το χαρτί όπου έχει κάνει τη ζωγραφιά του δωματίου του) Α! Τι ωραίο μετρ, τι ωραίες μουτζούρες! Τι νήματα, τι κουβάρι! Να συνεχίσουμε εμείς την πλοκή;
Ζιλ Ντελέζ: Θα μου κάνετε μεγάλη χάρη. Αν θέλετε βάλτε μέσα και δυο λόγια για το … …τέλος πάντων, καν΄τε ό,τι νομίζετε.
Από την κουζίνα ακούγεται να σπάει σε χίλια
κομμάτια μια κούπα. Υποθέτουμε ότι γλίστρησε
από τα χέρια της Αλίκης.
Η Επανάληψη: Λοιπόν, γράφω ένα προσχέδιο:
«Τρεις χτύποι. Στο δωμάτιο του ο Ντελέζ
ρεμβάζει ξαπλωμένος»
Η Διαφορά: (γελώντας καθώς κοιτάζει τον Ντελέζ) … και χαύνος!
Η Επανάληψη:
« και χαύνος. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν
Η Διαφορά και Η Επανάληψη.»
Η Διαφορά: (χαρούμενα) Ωραίο!
H Επανάληψη: (συνεχίζει)
«Από το παράθυρο μπαίνει το τεράστιο χέρι της
Αλίκης που προσπαθεί να σερβίρει τη σοκολάτα
στα τυφλά. “Ορίστε. Το πιάνετε;”»
Ζιλ Ντελέζ: Ναι, ευχαριστώ Αντονίνο!
Η Αλίκη σκύβει να δει αν όλα είναι εντάξει μέσα
στο δωμάτιο, αν χρειάζονται κάτι ακόμη.
Η Επανάληψη: Ψήλωσε η Αλίκη.
Η Διαφορά: Μήπως να πήγαινε κάπως έτσι: «Η Αλίκη μπαίνει στο δωμάτιο και αρχίζει να μικραίνει ώστε να …»;
Η Επανάληψη: Μήπως « … να μικραίνει και να μεγαλώνει ταυτόχρονα ώστε να…»;
Ζιλ Ντελέζ: Μ’ αρέσει, είναι ωραίο έτσι που αυτή η διπλή ύπαρξη δικαιολογεί το πρωθύστερο του κειμένου. Αρκετά με το παλιό καλό στιλ!
Αλίκη: (τραγουδιστά, έξω από το παράθυρο χωρίς να φαίνεται) Αχ και να ζωγράφιζα μουστάκια σε όλα τα πρόσωπα της Ιστορίας!
Ζιλ Ντελέζ: Αρκετά από αυτά έχουν ήδη.
Η Επανάληψη: (ξαναπιάνει να γράφει)
«Μπαίνει στο δωμάτιο ο Αντονίνο και τραγουδάει
“Αχ και να τα ξύριζα όλα τα πρόσωπα της Ιστορίας!
Με τη χάρη τη φινέτσα ενός φονιά. Με μια έτσι και
μια ΈΤΣΙ με την ώριμη φαλτσέτα μου των έξι, αχ!”
Χειρονομεί σαν μαέστρος μπροστά σε μια φαντα-
στική ορχήστρα. Με κάθε χειρονομία στον αέρα
φροντίζει να αλλάζει τη μάσκα από το πρόσωπό
του για να αποκαλύψει μια μάσκα που είναι από
κάτω. Η Διαφορά και Η Επανάληψη προσπαθούν
να μαντέψουν κάθε φορά τι κάνει, τι θέλει να πει.
Ψάχνουν για αλληγορίες και παραφερνάλια των
νευμάτων. Η Διαφορά ρωτάει “Ξιφομαχεί τώρα;”
Η Αλίκη απ’ έξω κάνει αντίστιξη στα “έτσι” του με
συλλαβιστά κορακίστικα σε vivace ma non troppo
” kre … puk … abor” σαν ξεκούρδιστη κοντράλτο»
Ηχητική τάξη κατάστικτη από περφορματίβες ορυκτού
πλούτου. Κρουστά σα να λέμε
Η Επανάληψη: (γράφει)
«Χορός: (επαναλαμβάνουν τις φωνές και των δύο
ατάκτως πολυφωνικά) Ε-ΤΣΙ … a bor … AX … puk!
Η Διαφορά ενθουσιασμένη χειροκροτά στακάτα
όγδοα “Ναι, ναι!”»
Μια φωνή:
(μουρμουρίζει μιμούμενη τενόρο σε σύνολο
λυρικού θεάτρου μετά το τέλος της παράστα-
σης και μέσα στη σχετική φασαρία που δημι-
ουργείται καθώς όλοι μαζεύουν τα όργανά τους
για να φύγουν) Individual words and sentences
are sometimes to be repeated as autonomous
entities, sometimes to be perceived as part of
the sound structure as a whole.
Χορός: (κοφτά) SILENZIO!
Η Διαφορά και Η Επανάληψη: (μιμούνται τον Χορό)
Το σχίζοτρόν ζου
μη το κατηγοράς
αυτό σε κάνει να κυλάς.
Η Επανάληψη : (γελαστή, γράφει)
«Το θέμα – είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι,
είναι να ξες κάθε φορά
ποιος κάνει ζάφντι.»
Η Διαφορά: (σηκώνεται από την καρέκλα, τεντώνεται ή αναπαριστά το γράμμα Υ ) ΥαχχΧ! Η επανάληψη μου φαίνεται κάποιες φορές σαν μια στιγμή τρέλας. (Πηγαίνει στο κρεβάτι και βολεύεται στα πόδια του Ντελέζ)
Αντονίνο: (με τη μάσκα του ασασσίνου Prado) Να σας ρωτήσω κάτι; Τόσοι εξαντλημένοι που περνούν καθημερινά κάτω από το παράθυρό σας πού πάνε; Ή όλοι αυτοί που πέφτουν, τι απογίνονται ;
Η Επανάληψη σκύβει και διαλέγει μια από τις πεταμένες
μάσκες, που είναι σωρός πια γύρω από τον Αντονίνο, και τη
φοράει. Είναι ή μάσκα της Διαφοράς. Η Διαφορά έκπληκτη
βλέπει απέναντί της το πρόσωπο της, του ρίχνει μια μούτζα
και ξεκαρδζεται.
Ζιλ Ντελέζ: Ξανάρχονται, Αλίκη. Επιστρέφουν για την ίδια κάψα του οξυγόνου στα σπλάχνα τους. Αυτή τη μυρωδάτη οξείδωση, ξέρεις εσύ, μικρή μου καρβουνιάρα.
Το χέρι της Επανάληψης γράφει:
«Η Διαφορά: Ένταση, διέγερση, τονικότητα.
Αντονίνο: Η οποία καταλήγει σε ατονικότητα
όμως για λόγους παιδευτικούς. Η Ζωή αρέ-
σκεται να επαναλαμβάνει τον εαυτό της σαν
διάφωνη συγχορδία για να τον χαίρεται καλύ-
τερα. Σαν να τον βλέπει πρώτη φορά κάθε φορά.
Η Διαφορά: Μια υπόθεση ισορροπίας.
Ζιλ Ντελέζ: Εκτροχιασμού μάλλον. Τι
θα λέγαμε απόψε αν δεν αφηνόμασταν
στο απρόσμενο; Γι αυτό δεν ήρθατε;»
Η Επανάληψη: (ξύνει τη γάμπα της σκεφτική) Είναι δυνατόν να μιμείται τόσες πόζες η γλώσσα χωρίς να αφηγείται και το σώμα τα δικά του; Αν οι ποστούρες, τα νεύματα και τα νευροσημεία μας μιλούν, τότε και οι λέξεις μιμούνται νεύματα και κινήσεις. (πιάνει ξανά το γραπτό· το χέρι της αιωρείται αμήχανο· δεν ξέρει τι να γράψει, παρόλα αυτά συνεχίζει να γράφει)
«Η Επανάληψη γυρίζει προς την ποντικότρυπα
του απέναντι τοίχου από όπου ακούγεται ένα
τρεχαλητό “Σσσσ! SILENZIO!” φωνάζει. Σωπαί-
νουν όλοι καθώς το τρεχαλητό δυναμώνει, κα-
ταφθάνει, λες και θα πεταχτεί από κει ένα ποντίκι.»
Μια φωνή:
(από την ποντικότρυπα σαν αναστατωμένος υποβολέας)
“Μεσιέ Ντελέζ, σε πέντε βγαίνετε!”
(όλοι μαζί πλην του Ντελέζ):
a – trO – CI – TÉ »
Αλίκη: (φορώντας μια μάσκα Ντελέζ) ΠΕΝΤΕ!
Χορός: Ρίξε το Πέντε!
Η Επανάληψη: (προς τον Ντελέζ ο οποίος έχει επιστρέψει στη ρέμβη) Μετρ, κάντε μας ακόμη μια φορά, αν σας ευχαριστεί, πώς κάνει ο κύριος Bégayeur.
Η Διαφορά: (χτυπάει κρόταλα) Ναι, ΝΑΙ!
Ζιλ Ντελέζ: Ca,,, ca,,, ça… car (ήχος κώδωνος φλεγμώδους ποδηλάτου) car il…s… ilss… se… semb… il semble… que… que que… quequequeque… quel… elle… le… levi… le vivi… le vide… de… dede… dedei…in te… inter… terieur… interieur… ô… au… auch…au cho…au chose… choses… s… s (σολ γαλλικού κόρνου) set…e… t… t….tt… 𝄆 et aux… au mo… mo… mot… t… t… ts… ss… soi… soit… soit si… si signe…ne…ne de m…ne de mo…demor…mort… e…𝄇 et… etce… et ce… ceq… (ήχος οργάνων θροϊζόντων) q… qqq… qui… quil… le co… com… ble le comble …pré… prés… présence… sence… senced… de… defo… defil…defolie… folie… lie…
Η Επανάληψη: (γράφει)
«Με τα μισόπνευστα μισόλογά του μαγεύει όσους
τον ακούν, σε σημείο που τα πρόσωπά τους, με τα
μάτια και τα στόματα ανοιχτά, μοιάζουν έτοιμα να
ξεσπάσουν σε ξέφρενο πανηγυρισμό μεσούντος
ενός ημιαποχρώντος αλόγου που μνέσκει αδάμα-
στο εκεί γύρω ενώ στη μικρή εταζέρα στη γωνία
του απέναντι τοίχου πέντε κεραμικές δορκάδες
διασώζονται χρόνια τώρα έρημες και συναθροι-
σμένες ασκόπως με το ίδιο ακριβώς πάτερν που
αυγατίζουν οι ψύλλοι στα σκυλιά του δρόμου.»
Η Διαφορά: ΤΕΣΣΕΡΑ!
Μια φωνή:
E nel mezzo!
Η Διαφορά και Η Επανάληψη: (με χειρονομία μαέστρου) ΤΡΙΑ!
τρεις ήχοι ισομετρείς
| tympania |
(Σκοτάδι. Μια παύση που διαρκεί όσο χρειάζεται. Μετά από
λίγο τα φώτα ανάβουν ξανά. Από το δωμάτιο λείπουν όλα
τα πρόσωπα της προηγούμενης σκηνής. Το κρεβάτι είναι
άδειο, το παράθυρο ανοιχτό. Από το μπάνιο ακούγεται μια
βρύση να τρέχει. Πάνω από το κρεβάτι στέκεται Η Μεταφυ-
σική, μια afrolibidinal queen ντυμένη στα μαύρα. Με αργές
κινήσεις ξεκουμπώνει το ντεκολτέ και ελευθερώνει τα
στήθη της. Στο ένα χέρι κρατάει το χαρτί του Ντελέζ με τη
ζωγραφιά του δωματίου. Αρχίζει να “διαβάζει” όπως διαβά-
ζουμε το μέλλον στο φλυτζάνι του καφέ, ενώ με το
άλλο χέρι χαϊδεύει τα στήθη της.)
Η Μεταφυσική: Έχει χάσει το ελαφρύ χέρι της ποίησης, την ακρίβεια που τον χαρακτήριζε τότε που διέσχιζε το χάος. Τώρα οι γραμμές του πηγαινοέρχονται εμμονικές και βραχείες σαν πορθμεία. Τα μπράτσα της F. κρύβουν τα μπράτσα της πολυθρόνας. Τα μπράτσα του γιατρού κρύβουν τα μπράτσα της F. Εκκωφαντικές διπλοτυπίες ανάμεσα σε τοίχους που γέρνουν να τον αφουγκραστούν σαν βαρήκοοι. Τι σκέφτεται αυτός που βήχει για να ανοίξει μια τρύπα στο κουκούλι της άπνοιας; Κλονίζει τον εαυτό του σε εικόνες και τις ανατινάζει μέσα απ’ το όρυγμα, εκεί που υπομένει κουλουριασμένος την κρίση. Οι συριγμοί του έρπουν μέχρι τις μακρινές γωνιές, γεμίζουν κάθε ρωγμή του δωματίου. Τι ειρωνία! Ζωγράφισε το δωμάτιο που ζει ενώ πρόκειται για το δωμάτιο που θα πεθάνει. Πότε; Σύντομα. Τα πατώματα σταματούν να αναπνέουν, στη μοκέτα πυκνώνουν οι σκιές, τρίχες κατσαρές του εφηβαίου. Οργανικά κατάλοιπα από τα βάθη των αιώνων στρογγυλοκάθονται πάνω στις κυψελίδες του. Ο αέρας είναι δεσμευμένος, τα μόρια τυφλά. Ο άρρωστος σηκώνεται από το κρεβάτι και κατευθύνεται στο σπιτάκι του παραμυθιού. Μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη αυτού του κόσμου το γερασμένο έμβρυο αποχαιρετά αυτόν τον κόσμο:
«Ακριβό μου οξυγόνο», λέει
«μου λείπες όπως η αγαπημένη όλων των ερωτικών επιστολών
Μου λείπεις κι είναι οδυνηρό
Το φίδι
Το φίδι άρχισε τον χορό της κοιλιάς του
Με ξερνάει, με γεννάει στο κενό
Αυτό ήταν.
Όσο μίλησα»
Η πόλη καμπυλώνεται για τελευταία φορά πριν την ευθυγράμμιση που έχει επιβάλει ο Αρχιτέκτονας θάνατος. Ο εργάτης καθαριότητας του δήμου, διασχίζοντας την Avenue Niel, κουμπώνει ως απάνω το γιλέκο και τσεκάρει τις προθέσεις του καιρού. Την ίδια στιγμή η λεγεώνα φουντάρει από το ανοιχτό παράθυρο του κτιρίου στο νούμερο 84. Ψιλόβροχο.
Η Μεταφυσική αφήνει το σχέδιο πάνω στο κρεβάτι.
Τα φώτα σβήνουν ξανά. Σκοτάδι. Ακούγεται η βροχή
που δυναμώνει.
Αντονίνο: ΔΥΟ!
Τα φώτα ανάβουν και η δράση στο δωμάτιο συνεχί-
ζεται σαν να μην είχε μεσολαβήσει ποτέ η Μετα-
φυσική.
Ο από μηχανής Ταχυδρόμος: (από τον δρόμο) Κύριε Ντελέζ… έχετε ένα δέμας.
Ο Ζιλ Ντελέζ σηκώνεται και πηγαίνει προς το
παράθυρο.
Ζοζεφίνα: (μονολογεί παρατηρώντας τον) Μα τι κειμενικός σκελετός! Τι περ-
πατησιά λοξή και χορευτή! Τι ζώο υπέροχο!
Ζιλ Ντελέζ: (φωνάζει από το παράθυρο προς τον ταχυδρόμο) Κατεβαίνω αμέσως …
Η Επανάληψη: (γράφει)
«Το πλήθος του δωματίου τον ακολουθεί και πηδάει
με τη σειρά από το παράθυρο, Η Επανάληψη πρώτη,
αγκαζέ με τον Αντονίνο, η Αλίκη πιασμένη από το
φουστάνι της Επανάληψης πίσω τους, σκοντάφτοντας
στο περβάζι, η Διαφορά, που φοβάται λίγο σαν
μικρό παιδί την πρώτη του φορά σε λούνα παρκ και
τελευταία η Ζοζεφίν που, για να τους προλάβει, ρίχνει
μια τρεχάλα από την ποντικότρυπα, σκούζοντας ένα
μοτίβο κορυφαίας και στιγμιαίας έμπνευσης. Το μπου-
λούκι βγαίνει στο ρόδινο λυκαυγές της Avenue Niel
τιτιβίζοντας λόγια/
μια αίσθηση χαρμοφωνίας στρίβει στη γωνία της Rue Rennequin/
στάση στης Λίβιας για παγωτό φυστίκι και βανίλια Μαγαδασκάρης/
η Ζοζεφίνα θρονιάζεται δίπλα στον Ντελέζ, μέσα στην κατακκόκινη Sanguineti ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου/
πίσω τους μικραίνει η πολίχνη της Βéla Plural/
μωβ και πορτοκαλί αντανακλάσεις του ουρανού πάνω στα πρόσωπά τους, πάνω στους δρόμους και τα κτίρια της Essaouira· Η Διαφορά πάντα εκστασιασμένη και σιωπηλή την ώρα αυτή/
ξημερώνει η Via Grotta Azzura στα δεξιά τους με θαλασσινή αρμύρα και ιώδιο, αντίστικτα αγριοκυπάρισσα από τα αριστερά δεν προλαβαίνουν να μετρούν τον ρυθμό των ασπαλάθων που γλιστρούν γρήγορα πάνω στον αμφιβληστροειδή ισοκράτη/
τρέχει να τους προφτάσει ξέπλεκη Μούσα, σαν κίτρινος ποταμός Ιούλιος από πάνω τους, ο ηλιακός βάμβακας/»
Η Επανάληψη: (δένει το μαντήλι στο κεφάλι της με τον παλιό τρόπο των ’60s) Θυμάσαι πότε είχαμε ξαναέρθει εδώ; Τότε που ο δικός σου έγραφε το όνομά σου με ωμέγα όπου έβρισκε! Είχε γεμίσει τον τόπο, διαφωρά, διαφωρά!
Η Διαφορά: (γελάει δυνατά) Ναι, ναι! Ο γλυκός μου Ζακ! Τι τρέλα!
Αλίκη: Κοίτα μπροστά σου, είναι όλο στροφές.
Η Διαφορά: Όλο ζικ ζακ αυτό το βουνό.
Αλίκη: Πώς πάει εκείνο το τραγούδι… … ; (σφυρίζει φάλτσα· προσπαθεί να πιάσει έναν σκοπό)
Αντονίνο: (μονολογεί βυθισμένος σε σκέψεις) Appresso questo sonetto apparve a me una mirabile visione, ne la quale io vidi … che la mia vita duri per alquanti anni, io spero di dicer di lei quello che mai…
H Αλίκη πιάνει μια πολύ ψηλή νότα
σαν σειρήνα αυτοάμυνας-γελάνε όλοι.
Αλίκη: (κόβει απότομα το τραγούδι) Κόψε από δω!
Η Επανάληψη: (αφηγείται) Η Διαφορά κόβει ταχύτητα και στρίβει προς Άνω Λεχώνια. Η Αλίκη πιάνει μια πάρα πολύ ψηλή νότα καθώς πλησιάζουμε στην περιοχή της μαγνητικής Μεθώνης. Αριστερά και δεξιά φεύγουν αργά προς τα πίσω δένδρα φορτωμένα σανγκουίνια, καμπυλώνουν και μας υποδέχονται ως τα κύρια ονόματα της ημερήσιας Ιστορίας τους. Ευωδιάζουν οι χαρακτήρες μαζί με την εποχή. Καρποί που θα ‘ρχονται αειπάρθενοι γι αυτόν τον ίδιο ήλιο, την ίδια γη, γι αυτή την ασταμάτητη πολιορκία του Ενδυνάμενου μέσα από τους ελιγμούς της αφρικής ύλης. Η Ζοζεφίνα μας αγκαλιάζει όλους με το βλέμμα της. Πρώτη φορά τόσο χαρούμενη, ούτε στα όνειρά της τέτοια βόλτα! Οι θαυμαστές της θα ικέτευαν κάθε πιθανή θεά για μια canzonetta της τώρα που βρίσκεται σε τέτοια έξαψη και λάμπει. Πετάει προς το μέρος μου μια λέξη που δεν καταλαβαίνω, όμως το τίμπρο της μου λέει πως θέλει να αρπάξει τον Ντελέζ και να τον πνίξει στα φιλιά. Αυτός, με κοψιά παλιού ποδοσφαιριστή, παίζει την διαδρομή adagio γοητευμένος από τα πάντα γύρω του, ήσυχος σαν να γυρίζει σπίτι απ’ τις αλάνες. Μικρό παιδί που επιστρέφει μέσα από τις μακρινές παρακάμψεις μέχρι να καθαρίσει ο νους του από τις περιπέτειες των τελευταίων ωρών, αφοπλισμένος. Όπως όταν λες, παιδιά δεν παίζω άλλο, τέρμα! Έξαντλημένος, που σημαίνει ότι ενώ παίχτηκαν όλες οι πιθανές βαριασιόνες της ζωής, έχει μια ευκαιρία να επανέλθει για μια ακόμη πιθανή αποκοπή από τα πρότερα, για ένα ακόμα ξεκίνημα, χωρίς να περιμένει τίποτα απ’ αυτό, μόνο για να σαλιώσει τα χείλη του, το στόμα που στέγνωσε μέσα στις ιστορίες για όση ώρα μιλούσαν αυτές για όλα, μέχρι και για τα αργόσυρτα βάσανα του ορυκτού βασιλείου. “Adagio όλοι!” φωνάζει ξαφνικά ο Αντονίνο και μόνο η Αλίκη φαίνεται ικανή να οργανώσει κάτι ταιριαστό με την τωρινή μας διάθεση, κάτι που να συγκροτεί σε παράσταση την πολλαπλή μας ευφορία …
Βγάζουν τηλεβόες και διαλαλούν διασαλέματα από μνήμης.
Η Επανάληψη: (γελώντας) Βρε μη με κόβετε πάνω στον ειρμό!
Ζιλ Ντελέζ: Πού θα μείνουμε απόψε;
Αλίκη: Έχει εδώ πιο έξω στη Μεθώνη, ένα θέατρο. Αν δεν βρούμε τίποτα άλλο…
Ξεκινούν να στήνουν την παράστασή τους στην πλατεία, έξω από
το σπίτι του ζεύγους Παλιάτσι που προσφέρθηκε να τους φιλοξενήσει.
Στο ίδιο σπίτι έζησε κάποτε ο καπνεργάτης Ταμπάκος που στα γεγονότα
της απεργίας των καπνεργατών το 1936 πρόλαβε να σκοτώσει έναν αστυνομικό πριν τον σκοτώσει εκείνος.
Μια φωνή:
Incipit Vita Nova!
(όλοι μαζί πλην του Ντελέζ):
a – trO – CI – TÉ »
Το φλανεταριατο 