Έπρεπε να γίνει το εγχείρημα: η εγχείρηση.
Η ομάδα που την ανέλαβε είχε συστηθεί από την Συλβάνα, κορυφή στο είδος της. Εμένα με διάλεξε γιατί είχα ειδίκευση στις κυταρικές μεμβράνες και γενικά στους υμένες, στις ανταποκρίσεις του εντός με το εκτός.
Η Συλβάνα ήρθε από την Πάδουα με έναν ειδικό στα δίκτυα. Ήμασταν πέντε όλοι μαζί. Στην πρώτη συνάντηση μας μίλησε για αρκετή ώρα για τη σημασία της αποστείρωσης. Τίποτα άλλο. Η κρισιμότητα της εγχείρησης και της αποστείρωσης ήταν τα μόνα που γνωρίζαμε όλοι οι υπόλοιποι, μαζί με την κοινή μας εντύπωση ότι θα εγχειρίζαμε ένα βρέφος. Όχι και τόσο στέρεη εντύπωση αλλά αυτή κυριαρχούσε έναντι οποιασδήποτε άλλης επικείμενης operation.
Όλα αυτά συνέβαιναν μέσα στο χειρουργείο. Με τις χειρουργικές μας στολές εμείς ανάμεσα σε διάφορα εργαλεία, γνωστά και άγνωστα, χειρουργικά και άλλα αντικείμενα που είχε φέρει μαζί της η επικεφαλής του εγχειρήματος.
Ένα από τα αντικείμενα ήταν μια γαβάθα με ένα βουναλάκι με σαλάτα από τριμμένο λάχανο και καρότο. Τσίμπησα με τα δάχτυλα μια πρέζα και την δοκίμασα.
Τσίμπησαν και δυο άλλοι. Δεχτήκαμε αμέσως την ήπια επίπληξη της αρχηγού με επανάληψη του δόγματος της αποστείρωσης και της κρισιμότητάς της. Είχε βάλει επίτηδες τη σαλάτα για να μας δοκιμάσει. Οι τρεις ένοχοι νοιώσαμε πως εκπέσαμε υπόληψης και θέσης στη λίστα αξιοσύνης της αρχηγού μας η οποία μόλις τελείωσε μα το κήρυγμα άρχισε το mise en place των αντικειμένων που είχε φέρει μαζί της. Η υπόλοιπη ομάδα παρακολουθούσε το έργο της χωρίς να μπορεί να εμπλακεί ενεργά γιατί όλα όσα συνέβαιναν μπροστά μας ήταν πρωτόγνωρα. Και ο μονόλογος όμως της αρχηγού μας δεν βοηθούσε να συντονιστούμε με το έργο της καθόλου γιατί ήταν πια ένα παραλλήρημα διανθισμένο με άγνωστες λέξεις.
Η επικεφαλής, άρχισε διαδικασία εκτύπωσης slides με εικόνες χαρακτικών και παλιών σεπιαρισμένων φωτογραφιών. Εμείς χάσαμε το ενδιαφέρον μας γρήγορα και τρεις από εμάς βγήκαμε από το δωμάτιο για να περιπλανηθούμε στα διπλανά τα οποία ήταν κι αυτά γεμάτα με τα ίδια ακριβώς αντικείμενα που υπήρχαν στο χειρουργείο. Υπήρχε και η σαλάτα με λάχανο-μαρούλι και, αν και μου φαινόταν γελοία η δοκιμασία σαλάτας, δεν την άγγιξα με την ελπίδα να το μάθει η αρχηγός και να με προβιβάσει πάλι στην λίστα της.
Όλο το εγχείρημα ήταν πια μια διαδικασία Τέχνης. Προσπαθούσαμε όλοι να κατασκευάσουμε μικρομηχανές για να παράξουμε κάτι.
Με τα πρώτα σημάδια της ανίας, εγώ και ένας ακόμη της ομάδας, εγκαταλείψαμε το όλο εγχείρημα και πήγαμε να βρούμε έναν μεγάλο ζωγράφο που έκανε υπαίθρια κάτι τελάρα τεράστια -καμιά δεκαπενταριά ήταν- αναρτημένα σε μαντρότοιχο, στα οποία ζωγράφιζε από μια μεγάλη κηλίδα γαλάζια, έμοιαζε με την τεχνική της ακουαρέλας. Μας μιλούσε για αυτά και για την Τέχνη ενώ έβαζε μια γαλάζια πινελιά εδώ κι εκεί στα τελάρα του. Ο άνεμος έπαιζε με τα άσπρα του μαλλιά.
Το φλανεταριατο 