Γιώργος Μπουζιάνης, Ξαπλωτή γυναίκα, περ. 1958
Αργά την κάθε φλέβα δηλητήριο στομώνει.
Ούτε η προσπάθεια ούτε κι η ήττα σ’ εξαντλεί.
Η μούργα μένει και ό,τι απομένει σε σκοτώνει.
Ούτε η μέθοδος ούτε η κρίση σου ελλατώνει
Έστω κάποια συνέπεια που μια ζωή απαιτεί.
Αργά την κάθε φλέβα δηλητήριο στομώνει.
Αλλάζουν το αίμα γέρικου σκυλιού που όλο στεγνώνει
Με κουταβιού, να βγαίνει μήνα το μήνα η ζωή.
Η μούργα μένει και ό,τι απομένει σε σκοτώνει.
Στους τύμβους των Κινέζων χρόνια η σκουριά ψηλώνει.
Αυτή τρώει το χώμα, δεν είναι η γη που υποχωρεί.
Αργά την κάθε φλέβα δηλητήριο στομώνει.
Είσαι αλαλάζον κύμβαλο αν φλόγα δεν σε ζώνει.
Τέλεια καύση ο θάνατος κι από την ατελή
Η μούργα μένει και ό,τι απομένει σε σκοτώνει.
Το ποίημα που δεν έγραψες ακόμη σε στοιχειώνει
Και τα χαμένα ραντεβού, γι’ αυτά η καρδιά πενθεί.
Αργά την κάθε φλέβα δηλητήριο στομώνει.
Η μούργα μένει και ό,τι απομένει σε σκοτώνει.
Mετάφραση Φλανεταριάτο
Το φλανεταριατο 