[Μιλάει η Κολομπίν]
Στάθηκε μπροστά μου σαν νήμα της στάθμης. Πρώτη φορά ευθεία γραμμή
– Καλά, του είπα, έπρεπε να πεθάνεις για να σε δούμε όμορφο;
Και η κουβέντα αυτή, στο όνειρο
μου έδειξε το πρόβλημα (που τώρα μου εφάνη απλό στη λύση): να μειώσουμε
τις τριβές με τα πράγματα, να διατάξουμε τον άνεμο να πάψει
να πάψει πια το ψυχικό μπουρλέσκ που μουτζουρώνει τα περιγράμματα.
Μπορούμε να ποζάρουμε μεγαλοπρεπώς στη μέση της ζωής μας, την κερδίσαμε!
[Ο Πιερό ερμηνεύει]
Και τι είναι η ψυχή κυρίες και κύριοι, αγαπητοί λαθραναγνώστες και λοιπές περίεργες γαλές; Ένα μπουρλέσκ είναι. Αυτό είναι! Ένα συνοικιακό ρωποπωλείον. Bέβαια, η καλλίγραφη ταμπέλα απ’ έξω ποτέ δεν θα γράφει “Ρωποπωλείον η Ωραία Ψυχή” αλλά την πύκνωση μιας ξεστρατισμένης αναπαράστασης ή το παράπονο μιας άκαιρης επιθυμίας που χωρίς να έχει βρεί χώρο και χρόνο να κορέσει κάτι, οτιδήποτε, έβγαλε αγκάθια και απειλεί τους διερχόμενους αλλά και τους πρώτους τυχόντες έρωτες.
Σπίτι γεμάτο σαμιαμίδια που ναι μεν δεν βλάπτουν κανένα από τα γνωστά ανώτερα θηλαστικά, όμως η εμπλοκή δεν βρίσκεται εκεί αλλά στο ποιος είναι ο ξενιστής και ποιος ο ακάλεστος.
Άλυτο κληροδότημα απο εκείνη την αρχαία εμμονή που εξαιτίας της ο Αμβρακιώτης Κλεόμβροτος έχασε τη ζωή του.
Το φλανεταριατο 