Μια μάζα οι ευτυχισμένες μέρες πάνω της, την πλάκωναν σαν καταβύθιση πλοιάριου ξεφτισμένου, όμως πιο ξέφτια οι μέρες αυτές.
Είχαν χάσει το σχήμα τους, μικρό βουνό οι μέρες πάνω της από κουρέλια· ή πράγματα τσακισμένα ή σάρκες ή φθαρμένα ρούχα ή και όλα αυτά μαζί. Ξεχωρίζει μόνο το κεφάλι της.
Η μισοθαμένη καπνίζει. Οι τοίχοι αχνίζουν. Δωμάτιο – κλίβανος, δίνει στα πάντα εντός του μια πολύτονη μονοχρωμία.
Υποφέρει ή έτσι διώχνει τις έγνοιες της; Μπορεί αυτό το μικρό βουνό πάνω της να βλαστήσει. Μπορεί να βλαστήσει;
Μπορεί να είναι νυφικό της, το πάτωμα κρεβάτι της, ο κλίβανος νυφική παστάδα.
Και το μελλούμενο δάσος στο βουνό, υπόσχεση για ευτυχία. Είναι νύφη; Εκπεσούσα θεά μιας μέρας ισχνής. Γόνιμη οπωσδήποτε.
Ίσως εγκυμονούσα, μια Δήμητρα από θειάφι. Έκπαγλη μέσα σε ορυκτή δόξα και απτό μεγαλείο, αυτή η πεσμένη.
Άραγε αν προσπαθούσε να τη φιλήσει κάποιος μια τέτοια στιγμή…
Αν άνοιγε λίγο τα μάτια της κάθε φορά που κινείται ανεπαίσθητα διορθώνοντας την κλίση του δωματίου… Ποιος τη νανούρισε έτσι;
Παντρεύεται κάποτε η κόρη του Φαού, παντρεύεται τον άοκνο Σήπτρο.
Άλλοτε τίκτει και τήκεται και κάποτε θνήσκει και ορμάει στο μηδενάκι.
Βαφτίζεται Άνθρωπος η δούλη του Σαλού και της Σχισμής η κόρη.
Αν μπορούσα να βουτήξω μέσα στο μικρό βουνό της… Παλιγεννηθήτω!
Εικαστικό: Φλανεταριάτο, “Abstract Nymph”
Το φλανεταριατο 